همپل، تبیین و علیت
کارل گوستاو همپل (1905-1997) جز آن دسته فیلسوفان اروپای مرکزی بود که در 1930 به آمریکا مهاجرت کردند و عمیقاً فلسفه آمریکا را تحت تأثیر قرار دادند. همپل به همراه رودلف کارنپ، ارنست ناگل و هانس رایشنباخ هسته ی مرکزی گذر از پوزیتیویسم منطقی به تجربه گرایی منطقی بودند. نوشته هایش نه تنها به منزله ی مجموعه دستورالعمل هایی برای فلسفه علم در دهه های میانی قرن بیستم بود بلکه همچنان تأثیرگذاریش در شکل دهی زمینه های مهمی از فلسفه ادامه دارد.
همپل که در برلین تحصیل می کرد در اوایل قرن بیستم تحت تأثیر تلاش هایی واقع شد که می خواستند مفاهیم و تکنیک های منطق ریاضی را در علوم تجربی بکار ببرند که در این زمینه رایشنباخ در آلمان و کارنپ و همکارانش در وین پیشگام بودند. حلقه وین امیدوار بودند که بتوانند بیشتر مباحث فلسفه سنتی را با قاعده مند کردن واستفاده از معیاری دقیق برای معناداری به عنوان مسائل کاذب نشان دهند. ملاک موردنظری که به عنوان معیار معناداری برگزیده بودند، عبارات منطقی و ریاضیات را حقایقی تحلیلی و غیر تحلیلی ها را قابلیت آزمون پذیری تجربی می دانست. علوم به عنوان نمونه فیزیک معنادارند زیرا شرط دوم را برآورده می کنند. در حالی که احکام فلسفه سنتی نه حقایقی تحلیلی اند و نه قابلیت آزمون پذیری تجربی را دارند و بنابراین خالی از معنای معرفتی و شناختی هستند.
تبیین
در دهه های آغازین قرن بیستم این اندیشه و باور سنتی که یکی از اهداف دانشمندان میسر ساختن تبیین ها است موقتاً تحت الشاع انتقاد ها قرار گرفت. اندیشه هایی که معتقدند توان تبیینی یک نظریه بازتاب صرفاً ذهنی(سوبژکتیو) داوری ها است و نوشته های دانشمندان از گرایش و توجه آنان به معیار موفقیت پیش بینی حکایت دارد. همپل نقش برجسته ای در بازگرداندن ارزش تبیین علمی ایفا کرد. نخستین مباحث او در این زمینه حاکی از آن است که وی بر خصوصیت عینی تبیین علمی تأکید دارد. عقیده ای که پیش از او تجربه گرایان (برای مثال جان استوارت میل) شاید قدیمی ترینشان ارسطو بر آن تأکید کرده بودند. همپل می گوید تبیین یک واقعیت، وضعیت یا رویداد؛ عبارت است از این که نشان دهیم که چرا انتظار داریم که آن واقعیت، وضعیت یا رویداد باید رخ دهد و از طریق قوانین طبیعت انجام گیرد. کلید تبیین، آنچه قانوناً موردانتظاراست، می باشد.
