سنت افطاری ساده
یادداشتی از آیت‌الله حائری شیرازی:
چرا این همه بر سنت افطاری دادن تأکید شده؟ چرا سادگی افطار ولو با یک آب دادن و با یک عدد خرما و یا لقمه‌ای نان، افطار دادن پذیرفته شده است؟ در افطار ساده و بی‌تشریفات چه اثری است که در افطارهای رنگین و پر خرج نیست؟....
افطار دادن هم احیاء ارتباط انسان با خدا از طریق برادران و خواهران دینی است. همان‌طور که روزه از خودگذشتگی است و به خدا رسیدن و ارتباط با خدا، روشنی دل یعنی ایمان را هم تأمین کرده است. افطار دادن هم از خودگذشتن و به باورمندان خداوند پیوستن است، ارتباط با مرتبطین به خدا، ارتباط با خداوند است. گذشت از خود، هم در خودداری از خوردن و هم افطار دادن به دیگران است؛ ولی همان‌طور که روزه‌دار باید زبان و دل او هم از گناه به دور باشد، افطار دادن هم باید از خودنمائی و تفاخر مبرّا و منزه باشد. همان‌طور که گناهان بازگشت به خودخواهی خویشتن است و روزه را آسیب می‌رساند، رنگین شدن افطاری، بازگشت به خودنمائی است و روح از خودگذشتگی افطار را می‌میراند...
چقدر خوب است هزینه‌های سنگین افطار برای سیران و بی‌نیازانِ کم‌شمار را به افطار دادن ساده به روزه‌داران پرشمار تبدیل کنیم. چه سود است در افطاری‌ای که اغنیاء در آن دعوت شده و محتاجان در ورود به آن ممنوع باشند؟
خیلی از سنن و رسوم هستند که بر اثر گذشتن زمان دچار تحول فرهنگی شدند و روح تفخر و خود نمایی و ریا گرفتند.
مثلا مگر هدف از غذای نذری دادن غیر از این است که خداوند تبارک و تعالی به خاطر سیر کردن گرسنگان فقیر حاجت را اجابت کند؟
پس چرا اکثر افرادی که نذری می دهند , بیشتر به دوستان و اقوام و دور و بری های خود که نه فقیر هستند و نه گرسنه هستند می دهند؟
مگر هدف از ولیمه ی عروسی غیر از این است که خداوند تبارک و تعالی به خاطر سیر کردن و شاد کردن فقیری , زندگی شادتری را برای آن زوج قرار بدهد؟
پس چرا به هنگام عروسی های پر مخارج چندین رقمی , تنها اقوام و فامیل که نه فقیر هستند و نه گرسنه دعوت می شوند؟
آیا مگر غیر از این است که پیامبر عظیم الشان اسلام , ولیمه ی عروسی مولا علی و بانوی دو عالم را به فقیران شهر مدینه دادند؟
و همان طور که در این پست به آن اشاره شد مگر هدف از افطاری دادن غیر از این است که خداوند تبارک و تعالی به دلیل سیر کردن گرسنه ی فقیری , روزه ی افطار دهنده را قبول بکند؟
و غیره و غیره که تنها و تنها به دلیل عدم آگاهی به باطن این اعمال یا تفخر و خودنمایی و ریا است.
آیا سیر کردن کسی که گرسنه بوده است در نزد خداوند تبارک و تعالی بهتر است یا سیر کردن کسی که سیر بوده است؟
علی عاشوری
یا حق
یا علی