بسم‌الله‌الرّحمن‌الرّحیم
به عموم جوانان در کشورهای غربی
حوادث تلخی که تروریسم کور در فرانسه رقم زد، بار دیگر مرا به گفتگو با
شما جوانان برانگیخت. برای من تأسّف‌بار است که چنین رویدادهایی بستر سخن
را بسازد، امّا واقعیّت این است که اگر مسائل دردناک، زمینه‌ای برای
چاره‌اندیشی و محملی برای همفکری فراهم نکند، خسارت دوچندان خواهد شد. رنج
هر انسانی در هر نقطه از جهان، به‌خودی‌خود برای همنوعان اندوه‌بار است.
منظره‌ی کودکی که در برابر دیدگان عزیزانش جان میدهد، مادری که شادی
خانواده‌اش به عزا مبدّل میشود، شوهری که پیکر بی‌جان همسرش را شتابان به
سویی میبرد، و یا تماشاگری که نمیداند تا لحظاتی دیگر آخرین پرده‌ی نمایش
زندگی را خواهد دید، مناظری نیست که عواطف و احساسات انسانی را برنینگیزد.
هرکس که از محبّت و انسانیّت بهره‌ای برده باشد، از دیدن این صحنه‌ها
متأثّر و متألّم میشود؛ چه در فرانسه رخ دهد، چه در فلسطین و عراق و لبنان و
سوریه. قطعاً یک‌ونیم میلیارد مسلمان همین احساس را دارند و از عاملان و
مسبّبان این فجایع، منزجر و بیزارند. امّا مسئله این است که رنجهای امروز
اگر مایه‌ی ساختن فردایی بهتر و ایمن‌تر نشود، فقط به خاطره‌هایی تلخ و
بی‌ثمر فرو خواهد کاست. من ایمان دارم که تنها شما جوانهایید که با درس
گرفتن از ناملایمات امروز، قادر خواهید بود راه‌هایی نو برای ساخت آینده
بیابید و سدّ بیراهه‌هایی شوید که غرب را به نقطه‌ی کنونی رسانده است.
